Kendimi zorlanarak ta olsa dışarı attım. Tam üzerimde bulutlar kararmaya başlamış. Sanki bu gece erken bastıracak gibi. 4-5 km sonra ilk köyü aşıp ormana dalıyorum. Çok güzel bir dereye yatağı buluyorum. Onu izliyorum bir süre sonra yol bitiyor. Bisikletimi omuzluyorum. Durmaya niyetim yok. Hiç bir şeye aldırmadan. Koşmaya başladım. Çalılar ve otlar artık boyumu aşmaya başladı dere yatağından sonra birden yol bitti. Gökyüzü başladı. Ama ben gitmek istiyorum. Haykırmaya başladım. Yol bitti gökyüzü başladı. Altımda beyaz çiçekler. Yol bitti ama ben gitmek istiyorum. Sırtımda bisikletim zirveye doğru tırmanmaya başladım. Bacaklarım çizik içinde bir kaç tanede daha önce görmediğim büyüklükte ve cinste bir kaç kene, bir kaç morluk. Keneleri çıkarıp koşmaya başlıyorum tekrar. Zirveye doğru. Daha fazla haykırıyorum. Yol bitti ama ben gitmek istiyorum. Her şeye kızan bir çocuk ağlaması. Yol bitti ama ben gitmek istiyorum. İçimde acılar. Gitmek istediğim ama gidemediğim yapmak istediğim ama yapamadığım. Birden gerçek hayata dönüyorum düşün içinden. Yol yine yok. Hırçınım. Ağaç çalı, ot ne varsa hepsinin üzerine sürüyorum. Bazen yıkıp geçiyorum. Yine çığlıklar. Bir kışlanın yanından geçerken bir canavar takılıyor peşime. Çok hızlıyım. Umursamıyorum. Altımda bulutlar. Çoğu kez yerden kesiliyorum taşlar yüzünden. Köy meydanına varıyorum. Sınırlanmamış akan bir çeşmede yıkanıyorum. Köy kahvecisinden bir çay istiyorum. Kitabımı açıyorum. Dur bir mola ver. Çay bir iki derken büyük bardak istiyorum hızla tüketiyorum cümleleri. Her biri farklı bir şey canlandırıyor kafamda. Deliliğim azıyor. Etrafta insanlar var. Onları ürkütmemek için tekrar pedallamaya başlıyorum. Hedefim atlar. Bir at çiftliğine gidiyorum. Özgür bir kaç at. Hepsi gebeymiş binilmiyormuş. Ocakta doğuracaklar. Atlar 11 ay taşıyormuş bebeklerini. Gerekli bilgileri alıyorum onlara göz kulak olan çiftçiden. Gecenin içine dalıp odamın yolunu tutuyorum. Tek tesellim kitabıma biraz daha dalmak. Bu dünyadan gitmek. Gitmek istiyorum ama yol bitiyor. Gök yüzü başlıyor. Sanki uzansam aya dokunabileceğim. Aya doğru gidiyorum. Gitmeliyim.
Çıkmalı bazen hayattan gitmeli ruhu özgür kılmalı. Hele bahar kokuları sarmışken her yeri tam zamanı gitmeli.
Selçuk ASLAN
0 yorum:
Yorum Gönder